ای جوان!

آیا طعم شیرین «عشق به خدا» را چشیده ای؟

آیا برای نجوا با خدا، شب ها بیداری کشیده ای؟

فداکاری ها، فرزند عشق ها و محبت هاست؛

تا این علاقه، نسبت به چه باشد!

«محبت» هم، فرزند «معرفت» و «شناخت» است.

محبتِ بی معرفت، در تاریکی راه رفتن است و عشقِ بی فداکاری، فقط یک ادعاست.

راستی... چگونه می توان عاشق خدا شد و از حبّ نفس رها گشت؟ و نسخه «محبت خدا» را چه کسی می نویسد؟

هرگاه «زیبایی» را تنها در «چهره» نجُستی و «جمال» را فقط در «تن» خلاصه نکردی، می توانی امیدوار باشی.

«جمال باطنی» مقوله ای است فراتر از چشم سر و «زیبایی معنوی» چشمی می طلبد که از سطح به عمق نفوذ کند و از ظاهر به باطن و از «محسوس» به «معنا».

از کجا بشناسیم که گرفتار «حب نفس» هستیم یا نه؟

در زمان اول وقت برای نماز درهای رحمت خداوند به روی بندگان باز می شود و هر کس در آن زمان بیدار و در عرصه راز و نیاز رو به قبله و در نماز باشد و از خدا طلب کند، قافیه زندگی را برده است . به ویژه هنگام نماز صبح که از با فضیلت ترین اوقات، طلایی ترین فرصت و با بهره ترین زمان حضور در محضر دوست می باشد .

عرفا می گویند: وقتی عاشق در حوزه عشق بازی اصرار داشته باشد و مرتب بر در خانه معشوق بکوبد و به جای خسته عشق شدن، کشته عشق شود و معشوق پافشاری او را در عشق بازی ببیند، در اینجا انقلابی صورت می گیرد و معشوق خود، عاشق می شود و وضعیتی پیش می آید که خدا می شود عاشق و بنده می شود معشوق .

حدیث قدسی: و من عشقته قتلته (معشوق خدا کشته عشق است)