برای ورود به انجمن آبشار قینرجه ، تکاب اینجا کلیک کنید.

گیاه ریواس یا به زبان ترکی اوشقون

نام علمی ریواس Rheum ribes و از خانواده Polygonaceae است.
نام معمولی آن در ایران اکثرا ریواس در مواردی ریباس است.
ریواس از گیاهان بوته ای و پایا بوده و در غالب مناطق کوهستانی ایران (جنگلی و غیر جنگلی ) به ویژه در مناطق شیب دار کوهستانها ، لابلای تخته سنگها به خوبی رشد می نماید. این گیاه به خاطر استفاده های متعدد خوراکی ، دارویی و بصورت محدود در صنعت کاربرد فراوان دارد.
این گیاه آب و هوای مناطق نیمه خشک و خشک کشور به ویژه ارتفاعات زاگرس ، البرز چنوبی ، شرق و سایر مناطق کوهستانی سازگاری یافته است.
برگهای ریواس پهن و بر روی زمین گسترده می شوند. برگهای ریواس بسیار پهن ، زبر و خشن هستند. گاهی پهنای برگهای آن بیش از 70 سانتیمتر است ریواس در سالهایی که بارندگی مناسب باشد تولید ساقه های گل دهنده به ارتفاع ۵٠تا ٨٠سا نتیمتر می نماید. در انتهای ساقه گل دهنده ، گل آذین زرد متمایل به کرم در اواسط فصل بهار تولید می نماید. میوه های آن بالدار و سه گوش بوده و در اواخر بهار قرمز رنگ می گردند.

مصارف ریواس :

گیاه ریواس از گذشته دور تا به امروز بعنوان گیاه خوراکی و دارویی از کاربردهای فراوانی برخوردار بوده است.
بخش خوراکی ریواس همان ساقه های گل دهنده گیاه است که همزمان با باز شدن گلها به مصرف می رسند . ساقه ها در این مرحله ترد و تازه بوده و توسط روستاییان جمع آوری و وارد باز می گردند.
خام خوری ریواس متداول ترین نوع مصرف این گیاه معجزه گر است. برای آماده شدن ، ابتدا پوسته نازک روی ساقه را همانند کندن پوست موز جدا کرده بعد از کندن پوسته نازک آنرا تکه تکه کرده و آنرا به همان صورت با نمک می خورند.
از ساقه های آن در تهیه انواع خورشت ها ، کمپوت، مربا و شربت استفاده های فراوان می شود.

خواص درمانی:

ریواس دارای ویتامین های A و C فراوان و املاح معدنی زیاد نظیر پتاسیم ،کلسیم می باشد. از طرفی. ریواس دارای فیبر فراوان و در مقابل کمترین میزان چربی است. بنابراین از ارزش غذایی زیادی برخوردار است. ریواس برای تقویت معده و کبد و بیماران تب دار و بی اشتها مفید بوده ، یرقان ، حصبه ، وسواس ، صفرا و دل به هم خوردگی را رفع می کند و کرم کُش است و حالات سستی بدن را دفع می نماید.
بهترین ترین شیوه مصرف ریواس، گرفتن آب ریواس است. آب ریواس هم بصورت جدا و هم بصورت مخلوط با آب هویج ، کرفس ، خیار و سیب استفاده می نمایند.
ریواس ملین و اشتها آور است و برای افزایش اشتها و یبوست مفید می باشد. ریواس، مقوی قلب و اعصاب بوده و برای درمان بواسیر مفید است. ریواس به عنوان فعال کننده ی عملکرد دستگاه گوارش و محرک ترشح کبد شناخته شده است. نخستین کار کرد آن در دهان این است که با تحریک پرز های چشایی به واسطه ی مزه های ترش ،شیرین و تلخ ، موجبات خوشبویی دهان را فراهم می نماید. علاوه بر این به تنظیم چربی در روده و کبد کمک می نماید..
ریواس خاصیت مسهلی، ضد التهابی و متعادل کننده ی عملکرد روده ها (درمان یبوست و اسهال) را داشته و در درمان یرقان، خونریزی معدی- روده ای، اختلال قاعدگی، ورم ملتحمه ی چشم، جراحات ناشی از ضربات و صدمات جسمانی، زخم های چرکی و سطحی ، سوختگی های حاصل از حرارت کاربرد دارد.

چه کسانی نباید ریواس مصرف کنند:
مصرف ریواس برای مبتلایان به سنگ کلیه و ناراحتی های مثانه مناسب نیست.
مادرانی که دارای کودک خردسال هستند و ناچارند به بچه خود شیر بدهند نوزادان را دچار اسهال می نماید.
مبتلایان به ناراحتی های معده ،چون این گیاه در معده سبب افزایش ترشحات اسیدی شده و باعث تحریک بیشتر می نماید.

سایر مصارف ریواس
ریواس به علت خاصیت اسیدی، برای پاک کردن ظروفی که آثار سوختگی مواد غذایی در آنها به جای مانده باشد، مورد استفاده قرار می گیرد.
افرادی که موی آن ها قهوه ای کم رنگ است، با استفاده از ریشه ی این گیاه می توانند به رنگ موی طلایی دست یابند. برگ های ریواس را می توان به عنوان حشره کش موثر برای دفع حشرات به کار برد.
ریواس با طعم منحصر به فرد خود، در بیشتر پس غذاها (
دسرها ) و شیرینی ها استفاده می شود. تا پیش از سده ی 18 کاربردی در پخت غذا نداشت.
گیاه یاد شده تا یکی دو روز در یخچال قابل نگهداری است. برای نگهداری طولانی تر ریواس، پس از بریدن ساقه ها، آن را منجمد می کنند. اگر ساقه های ریواس به طور خام مصرف شود، به شدت ترش خواهد بود. به طور معمول آن را با شکر یا
عسل می پزند و یا در کیک ها مورد استفاده واقع می شود.
همچنین به تنهایی یا همراه یا توت فرنگی در تهیه ی ژله و مرباها به کار می رود. چاشنی هایی که با ریواس مصرف می شوند، عبارتند از
لیمو ، دارچین و زنجبیل.

ادامه دارد ....

لطفا جهت دلگرمی ما برای ادامه نظر دهید ...